موج ها

هر آنچه که از خاطره‌ها در ما می‌ماند، هر آنچه که از خاطره‌ها به‌یاد می‌آوریم، انگار روزهای پیش‌رو را برایمان رقم می‌زند. آینده به‌طرز عجیبی  پیوندهایی با گذشته دارد. انسان که با به‌یاد آوردن، لحظه‌هایی ناب از گذشته را میان سال‌ها جدا می‌کند و مقابل چشم‌هایش می‌گذارد، چگونه می‌تواند یک روز فراموشی را انتخاب کند؟ چگونه می‌تواند به‌راحتی از آن‌همه اتفاق دست بکشد؟

موج‌ها قصه‌ی رفتن و بازگشتن است: رفتن از ساعتی به ساعت دیگر، بازگشتن به قلب لحظاتی که دیگر وجود ندارند؛ مرور کردن روزها، ماه‌ها و سال‌هایی که یا امیدوارانه یا دلتنگ و سرگردان آن‌ها را زندگی کرده‌ایم. در این اثر که اصل خاطره‌ها انگار با خیال آمیخته شده، تصویرهایی کاملا شاعرانه پدیدار می‌شود. شش نفر از زمان خردسالی تا بزرگسالی خود را مثل بازگو کردن لحظاتی گذرا، می‌سرایند. برنارد، سوزان، نویل، جینی، لوئیس و رودا شش روای این کتاب‌اند که با واکاوی و تک‌گویی‌های پیوسته به‌نوعی درون خود را جست‌وجو می‌کنند. این جست‌وجو شکل‌های متفاوتی به خود می‌گیرد و دوردست‌ترین رؤیاها را بیدار می‌کند. شش راوی در این رمان در عین پیوستگی و ارتباط درونی با یکدیگر، مرزهایی جداکننده دارند؛ مرزهایی قابل‌درک و برساختهاز تفاوت‌ها.

«آدلاین ویرجینیا وولف» نویسنده‌ی رمان‌هایی مثل موج‌ها، خانم دالووی، به‌سوی فانوس دریایی و… نگاه پیچیده‌ای به انسان‌ها و روابط انسانی داشت. او جهانی ناپایدار ترسیم می‌کند که یادآوری و مرور گذشته به آن فرم متفاوتی می‌بخشد، گذشته‌ای که مانند موج‌های اقیانوس آرام، تند و اثرگذار است. 

ویرجینیا وولف در 25 ژانویه 1882 در انگلستان به دنیا آمد و در سال‌های عمرش علاوه بر رمان، داستان‌کوتاه، مقاله و نقد هم نوشت. نگاه خاص و متفاوت و پیشروی او به موضوعات مهم جهان، جهان‌بینی و کنارش جزئی‌نگری‌اش، همه و همه خیلی زود باعث شد وولف در محافل ادبی آن زمان شناخته شود و روابط مهمی را آغاز کند. وقتی از او می‌خوانیم، انگار مدام در حال گفت‌وگو با دنیای درونی خویش‌ایم. 

ویرجینیا وولف این اثر را شاعرانه‌ترین نوشته‌ی خود می‌داند.‌ او انگار برای هر برداشتی از واقعیت یک تصویر خیال‌انگیز می‌سازد. رمان موج‌ها را مهدی غبرایی به فارسی برگردانده است. در ترجمه‌ی او حضور این ظرافت در لحظه‌ها، قابل لمس است.