وحشت

– این طرف…

کیپ به تکه‌ای نور در دوردست‌ها اشاره می‌کرد. او و آلیستر بین درخت‌هایی که ماه روشنشان کرده بود،‌ می‌دویدند. شاخه‌های سیاه و تیره دوره‌شان کرده بودند. آن‌ها به سمت باغی قدیمی در کناره‌ی جزیره می‌دویدند؛ جایی که باغبان شب نمی‌توانست واردش شود.

– اگه برسیم به نور، دیگه در امانیم.

شاید اگر خاطرات مادرم نبود، رضاقلی میرزا آن‌قدر روی من تأثیر نمی‌گذاشت. شاید اگر آن روزهای تلخ را تجربه نکرده بودم، تلخی سرگذشت رضاقلی چندبرابر نمی‌شد.

تازه داشتم تلاش می‌کردم حال و روزم را عوض کنم که یک صبح جمعه رضاقلی میرزا از راه رسید و همه چیز را به هم زد.

خانه‌ی اشباح را دیدم؛ درست همان‌طوری بود که دراکولا وصفش را در تهران، کوچه‌ی اشباح گفته بود. خیره شده بودم به درختهای بلند توی حیاط و پنجره‌های تاریک… یک دفعه متوجه جسم سردی شدم که روی شانه‌ام قرار گرفت… دراکولا آهسته گفت: «خیلی وقته که این‌جا دیگه خونه‌ی من هم هست.»

سایه‌ی روباه‌ صورت تیغ را از رگ نازک گلوی نوزاد دور كرد و با پشت دست پرمویش خونی كه كاسه‌ی چشم راستش را پُر كرده بود پاک كرد، چند لحظه به چشمان سبز درخشان زن خیره ماند و بعد آهسته نوزاد را به طرف او دراز كرد: «خیلی خب، اجازه داری تا آخر عمر همراه فرزندت باشی.»

با یک دست نوزاد را در آغوش زن گذاشت و با دست دیگر تیغه‌ی داس را بر گلوی او سایید.

جسد خبرنگار، اشکان بهرامی، را زیر پلی در شرق تهران کشف کرده‌اند.‌ نویسنده علاقه‌مند می‌شود یادداشت‌های خبرنگار را پیدا کند. او پا به خانه پر رمز و راز مادر اشکان می‌گذارد و سپس با پرس و جوی زیاد خانه نامزد اشکان، ریتا، را پیدا می‌کند. اما با اتفاق هولناکی مواجه می‌شود که او را بر سر دوراهی بزرگ قرار می‌دهد.