فانتزی

آبتین زمزمه کرد: «وقتی برگردی!» لحنش معمولی بود اما ریشه‌ی موهایش سرخ‌رنگ شده بود: «این مدت نمی‌دیدمت اما می‌دونستم هستی، فقط کاری نکن که دیگه نه ببینمت و نه دیگه باشی.»

جام را دستش داد: «اینو توی مغزت فرو کن که باید برگردی و همه چی رو برای آبتین فیروزی هم تعریف کنی. کاری نکن مجبور شم خودم بیام برگردونمت.»

کیانیک زمزمه کرد: «دیگه کوچک‌ترین شباهتی به ماندانای جنگل افسون‌شده نداری.»

ماندانا پرسید: «این خوبه یا بد؟»

کیانیک گفت:‌ «جادوگر بودن خیلی هم عالی و بدون نقص نیست. سعی نکن کاملا شبیه ما بشی.»

پرسیدم: «چه جور کتابی است؟»

گفت: «کسالت‌آور. صد و ده سال است که دارم این کتاب را می‌خوانم.»

گفتم: «غیر ممکن است.»

سرش را با غرور بلند کرد و پرسید: «از کجا می‌دانی؟»

گفتم: «چون هیچ‌کس صد و ده سال بچه نمی‌ماند.»

– این طرف…

کیپ به تکه‌ای نور در دوردست‌ها اشاره می‌کرد. او و آلیستر بین درخت‌هایی که ماه روشنشان کرده بود،‌ می‌دویدند. شاخه‌های سیاه و تیره دوره‌شان کرده بودند. آن‌ها به سمت باغی قدیمی در کناره‌ی جزیره می‌دویدند؛ جایی که باغبان شب نمی‌توانست واردش شود.

– اگه برسیم به نور، دیگه در امانیم.

در پی خبر حمله‌ی آدم‌ها به دره‌ی اژدها، مرغ آتشین و دوست پریزادش سورل، تصمیم می‌گیرند به سرزمینی بروند که در آن صلح برقرار است.

ساکنان دره می‌کوشند آن‌ها را از این سفر بی‌بازگشت بازدارند. آن‌ها عقیده دارند که چنین سرزمینی تنها یک رویاست. اما مرغ آتشین همین امشب راه می‌افتد.

شاید اگر خاطرات مادرم نبود، رضاقلی میرزا آن‌قدر روی من تأثیر نمی‌گذاشت. شاید اگر آن روزهای تلخ را تجربه نکرده بودم، تلخی سرگذشت رضاقلی چندبرابر نمی‌شد.

تازه داشتم تلاش می‌کردم حال و روزم را عوض کنم که یک صبح جمعه رضاقلی میرزا از راه رسید و همه چیز را به هم زد.

اولین غولی که چشمش بهت بیفته، با دو تا انگشت می‌گیردت و می‌خوردت!

غول بزرگ مهربان از آن غول‌هایی نیست که استخوان آدم‌ها را قرچ و قورچ می‌جوند. او غولی مهربان و بی‌آزار است و سوفی از این بابت شانس آورده، چون اگر به جای او، غول‌هایی مثل خون تو شیشه‌کن، گوشت قلنبه‌خور و یا… دزدیده بودندش تا حالا یک لقمه‌ی چپ شده بود!
اما سوفی دلش مثل سیر و سرکه می‌جوشد. نگرانی‌اش این است که غول‌هایی می‌خواهند بروند انگلستان و همه‌ی بچه‌های کوچولو موچولوی خوشگل را بیندازند بالا و قرچ و قورچ.

جلد دوم از سه گانه ی پَتَش خُوارگر

مردی نقابدار، همچنان و عرق‌ریزان، پنجه‌های خستگی‌ناپذیرش را بر بلندای صخره کوبید و سوراخ به سوراخ بالا رفت تا به نیمه‌های راه رسید. آن‌گاه پسرک سوگندش را شکست و نیم‌نگاهی به زیر پا و اطراف‌شان انداخت، جایی از دیواره که دیگر روی آن، نه راهی به پس بود و نه راهی به پیش. . .

سایه پرسید: «خودتی ماندانا؟»

آهنگ صدایش آشنا بود. سایه نزدیک شد و چیزی درون ماندانا فرو ریـخت. این خوابی بود که باید هر چه سریع‌تر از آن بیدار می‌شد. زمزمه کرد: «تو اینجا چی کار می‌کنی؟! چقدر تغییر کرده‌ای!»

نـمی‌دانست شگفت‌زده شده بود یا خشمگیـن. اگر آن ابروها و آن نگاه عجیب و خیره‌‌اش را نـمی‌دید، محال بود او را به جا بیاورد.

دنی در کودکی مادرش را از دست داده است و پدرش به تنهایی او را بزرگ کرده است. آنها توی کاروانی شبیه کاروان کولی‌ها زندگی می‌کنند.

پدر دنی ایستگاه پمپ بنزین و تعمیرگاه ماشین دارد. آنها زندگی آرامی دارند تا اینکه یک شب پدر دنی نزدیک صبح به خانه بر‌می‌گردد. پدر دنی مجبور می‌شود راز مهمی را به دنی بگوید…