داستان ایرانی

همه‌ی ده جمع شدند تا بلکه یک بار دیگر مرده‌های خود را بسپارند به خاک، مرده‌هایی که از قبرها طوری بیرون آمده بودند که انگار روز محشر است و حساب‌رسی.

و گمانم در آن روز سخت‌ترین کار همه این بود که استخوان‌ها را درست بچینند کنار هم، طوری که آدم‌ها قاطی نشوند . . . و من با این دو تا چشم‌هام چه چیزها که ندیده‌ام!

واقعه‌ای تاریخی در سال‌های اخیر پس‌زمینه‌ی داستان پاگرد است.

عده‌ای در حال فرار از خشونت‌های خیابانی به خانه‌ای نزدیک دانشگاه پناه می‌برند و با خلق‌و‌خوی خاص خود اجتماعی کوچک را تشکیل می‌دهند. سپس با شخصیت و جهان‌بینی هر یک از این افراد همراه می‌شویم و نویسنده با مرور حال و گذشته‌ی آن‌ها بخشی از تاریخ معاصر ایران و شرایط زمانه را به تصویر می‌کشد.

بابابزرگ آدم‌های رنگی، آدم‌های علیل و درمانده، ماشین‌هایی که تصادف می‌­کنند یا مردی را که ویولن می‌زند نشان می‌کند. لا‌به‌لای آدم‌های زرد و سبز و خاکستری فقط دختره که بارانی قرمز تن کرده بود چشمش را گرفت. تلسکوپ را زوم کرد.

لکه‌های‌ ته‌ فنجان‌ قهوه‌ رمانی‌ است‌ درباره‌ی‌ خانواده‌ی‌ روشنفکر با دغدغه‌ها، نگرانی‌ها و سردرگمی‌هایشان‌ در روابط‌ خانوادگی‌. عشق‌ و اتفاق‌ دو موضوع‌ محوری‌ رمان‌ است‌ و نویسنده‌ می‌کوشد از خلال‌ تفسیر روانکاوانه‌ی‌ روابط‌ آدم‌ها به‌ تبیین‌ این‌ دو موضوع‌ بپردازد. این‌ رمان‌ به‌ دلیل‌ ویژگی‌هایش‌ می‌تواند برای‌ طیف‌ وسیعی‌ از رمان‌ خوان‌ها، جذاب‌ و خواندنی‌ باشد.

این مجموعه‌ی شش داستانی، تلاشی است دوباره برای شناخت انسان و رابطه‌اش با خویشتن، دیگران و جهان.

نویسنده می‌خواهد ما از ورای روایت‌های او، انسان را گویی برای نخستین‌بار ببینیم.

آیا از این‌همه خوش‌باوری‌ انسان، شگفت‌زده خواهیم شد، یا او را هم چون غریبی درک‌ناشده رها خواهیم کرد؟

کسی که پشت گلرخ ایستاده مردی است قدبلند با موهای کوتاه. صورتش مشخص نیست. گلرخ که به هوا پریده،دستش جلوی صورت مرد است. صورت مرد مشخص نیست. خیره می‌شود به صورت گلرخ. هچ وقت او را تا این حد خوشحال ندیده.

بازی این طور شروع می‌شود که ما در فکرمان برای هر علامت یک معنی می‌سازیم. هر چند تا علامت هم یک جمله را تشکیل می‌دهند که آن جمله به ما می‌گوید در روز چه کاری باید انجام بدهیم. ما نمی‌توانیم دستور را نادیده بگیریم، این قانون بازی است.

هفت گنبد سومین مجموعه داستان محمد طلوعی (1358) و پنجمین اثر داستانی‌اش برای بزرگسالان است، شامل هفت داستان نیمه‌بلند که راوی‌ها در قالب هفت سفر به کشورهای همسایه (سوریه،‌ ارمنستان،‌ لبنان،‌ عراق،گرجستان،‌ افغانستان و عمان) درونیات خود را می‌جویند و قصه‌ی زندگی‌شان را می‌گویند.

در قرآن، اسم بعضی پیامبران آمده است؛ اسم بعضی غیرپیامبران هم، چه صالح و چه طالح آمده است… صلحا عاشق حضرت باری هستند… اما حضرتِ حق، بعضی را خودش هم عاشق است… عاشقی خدا توفیر دارد با عاشقی ما… خدا عاشقی است که حتی دوست ندارد، اسم معشوقش را کسی بداند… به او می‌گوید، رجل! همین… مرد!… همین…

مصطفا کتاب را بست، عینکش را در آورد و آن را با دست‌مالی که در میان لباس های خاکی اش به طرز عجیبی تمیز مانده بود، پاک کرد. یکی از شیشه های عینک لق شده بود. آرام گفت:
– موجی شده.
و بعد باز هم بی‌اختیار نگاهش ارمیا را و نمازش را به عینک ترجیح داد…

رستم نکره بعد از پانزده سال هنوز دیوانه‌وار به سودابه عشق می‌ورزد. این دیو دلباخته از کارآگاهی می‌خواهد که دلبرش را پیدا کند.

کارآگاه نیز درگیر ماجراهایی می‌شود آمیخته با دلهره، دسیسه، هویت‌های جعلی و مرگ مشکوک. و سودابه زن زیبا و مرموز، همچنان سایه‌وار می‌گریزد.