داستان ایرانی

نمی‌دانم چرا مفقود شدن به یکی از خصلت‌های خانوادگی ما تبدیل شده. بی آنکه خودمان بدانیم گم و گور می‌شویم. مثل خال هاشمی بر پشت لب یا پوست سر که ارثی است، بی شک مفقودی یک ژن فعال در خانواده‌ی ماست.

گفت: «ببینم، اگه یه شب آخرهای شب تو یه اتوبان در حال رانندگی باشید و یه مرتبه ببینید دو تا یخچال دارن از وسط اتوبان رد می‌شن، چی فکر می‌کنید؟»
پرسیدم: «دو تا چی از اتوبان رد می‌شن؟!»
گفت: «درست شنیدید…»

همه‌ی ده جمع شدند تا بلکه یک بار دیگر مرده‌های خود را بسپارند به خاک، مرده‌هایی که از قبرها طوری بیرون آمده بودند که انگار روز محشر است و حساب‌رسی.

و گمانم در آن روز سخت‌ترین کار همه این بود که استخوان‌ها را درست بچینند کنار هم، طوری که آدم‌ها قاطی نشوند . . . و من با این دو تا چشم‌هام چه چیزها که ندیده‌ام!

این صحنه‌ها کار من است، قبول دارم، دیگر نمی‌خواهد تمام پوشه را نشانم بدهید.

هر چند تا عکس ضمیمه‌ی پرونده کرده‌اید قبول دارم. کاغذ بیاورید تا امضا کنم. اگر خواستید انگشت می‌زنم که تمام این صحنه‌های اجرا شده ایده‌ی من بوده. اما نمی‌فهم چرا شما شاخ نبات را از من می‌خواهید؟

لکه‌های‌ ته‌ فنجان‌ قهوه‌ رمانی‌ است‌ درباره‌ی‌ خانواده‌ی‌ روشنفکر با دغدغه‌ها، نگرانی‌ها و سردرگمی‌هایشان‌ در روابط‌ خانوادگی‌. عشق‌ و اتفاق‌ دو موضوع‌ محوری‌ رمان‌ است‌ و نویسنده‌ می‌کوشد از خلال‌ تفسیر روانکاوانه‌ی‌ روابط‌ آدم‌ها به‌ تبیین‌ این‌ دو موضوع‌ بپردازد. این‌ رمان‌ به‌ دلیل‌ ویژگی‌هایش‌ می‌تواند برای‌ طیف‌ وسیعی‌ از رمان‌ خوان‌ها، جذاب‌ و خواندنی‌ باشد.

شخصیت‌های رمان تراتوم بازیگر، سرباز، خرگوش و مادربزرگ زمان و مکان متعارف را گم کرده و در جهانی پر آشوب به جست و جوی پیوندهای خود با حقیقت برآمده‌اند.

صدای راه رفتن هیتلری توی کریدور هم نمی‌تواند جلوم را بگیرد و سر و صدایش و باز شدن در حتی. سرباز دستم را می‌گیرد. نمی‌دانم چرا این قدر مهربان شده! بهترین کاری را که می‌شد، در حقم انجام می‌دهند. لااقل از این اتاق خلاصم می‌کنند.

بازی این طور شروع می‌شود که ما در فکرمان برای هر علامت یک معنی می‌سازیم. هر چند تا علامت هم یک جمله را تشکیل می‌دهند که آن جمله به ما می‌گوید در روز چه کاری باید انجام بدهیم. ما نمی‌توانیم دستور را نادیده بگیریم، این قانون بازی است.

با خودم گفتم باید به این سفر بروم و می‌دانم چیزی از این بی‌رحمانه‌تر نیست. پس بی‌جهت نبود که از سرشوق، ریشم را با دقت تراشیدم، دندان‌هایم را مسواک زدم و توشه‌ی مختصری در ساک دستی‌ام چپاندم. می‌روم به شهری که شب، ناگهان سر می‌رسد و بدون ملاحظه تاریکی‌اش تمام چشم‌اندازهای دریایی را مخدوش می‌کند.

در قرآن، اسم بعضی پیامبران آمده است؛ اسم بعضی غیرپیامبران هم، چه صالح و چه طالح آمده است… صلحا عاشق حضرت باری هستند… اما حضرتِ حق، بعضی را خودش هم عاشق است… عاشقی خدا توفیر دارد با عاشقی ما… خدا عاشقی است که حتی دوست ندارد، اسم معشوقش را کسی بداند… به او می‌گوید، رجل! همین… مرد!… همین…