ادبیات امروز

متوجهید که… در منطقه‌ی ما مدام شلیک می‌کنند. از یک طرف اوکراینی‌ها و از طرف دیگر روس‌ها!

جوانک مصاحبه را قطع کرد:‌ «کات! کات! این‌طوری نمی‌شود! حرفتان راتکرار کنید،‌فقط بدون کلمه‌ی روس‌ها. روس‌ها را از کجا در آوردید؟»

سرگئیچ متزلزل تکرار کرد:‌ «از یک طرف اوکراینی‌ها و از طرف دیگر… از سمت کاروسلینو: جدایی‌طلب‌ها…»

 سفرنامه‌ی آلمان

مونیخ به افق تهران شامل خاطرات مهدی حجوانی و بازگویی حس‌ها،‌ تجربه‌ها و برداشت‌هایش از سفر به آلمان در دو مرحله و در قالب یادداشت‌های روزانه است.

این یادداشت‌ها از سال 2005 تا 2008 میلادی را در بر می‌گیرند. هر دو سفر در قالب فرصت مطالعاتی کتابخانه‌ی بین‌المللی نسل جان مونیخ انجام شده است.

آنا آر کادیونا،‌ متوجه نیستید که از دست دادن قوه‌ی تعقل امتیازی است مخصوص برگزیدگان؛ پاداشی است برای خواص، در حالی که ما عاقلان داریم بابت چیزی مکافات پس می‌دهیم. و مهم‌تر از همه آنکه کسی نیست از او بپرسیم بابت چه؟

نمی‌ایستم. امشب جنگ است، امشب ضیافت گرگ‌هاست و هیچ‌کس نمی‌تواند از من در برابر این سگ‌های شکاری محافظت کند. بین خودروها زیگزاگی می‌روم، از پشت شیشه‌ها صورت‌های مات و مبهوت را می‌بینم، آدم‌هایی که بین تخته سنگ‌ها قایم شده‌اند.

من نمی‌ایستم. به سمت دریایی می‌دوم که مرا به اینجا آورده.

با خودم گفتم اگر یارو همین‌جوری دنبال کسی برای کشتن می‌گردد،‌چرا بیاید خانه‌ی من؟ کلی انتخاب سر راهش دارد. از طبقه‌ی اول تا پنجم، پشت هر در، آدم‌هایی هستند،‌تازه نمی‌خواهم بگویم که بعضی‌شان فقط منتظر همین‌اند، به هر حال آدم‌های پیرتر از من وجود دارد که حسابی زندگی کرده‌اند… و دیگر اذیت نمی‌شوند ساعت سه صبح یک قاتل را به خانه‌هاشان راه بدهند.

نائوکو ساعت شش و سی و چهار دقیقه‌ی بعدازظهر از کنار اتومبیل پارک شده‌ی سفیدرنگی می‌گذرد، بی آنکه سایه‌ی دو نفر را داخل آن ببیند. یکی از آنها از پنجره‌ای که شیشه‌اش پایین آمده صدایش می‌زند و سؤالی می‌کند،‌ در حالی که نفر دوم بی‌صدا و عبوس مثل نینجاها از ماشین پیاده می‌شود.

نخست، همه چیز زنده بود. کوچک‌ترین اشیا قلب تپنده و حتی ابرها نام داشتند.

قیچی‌ها راه می‌رفتند، تلفن‌ها و کتری‌ها پسر‌عمو بودند و چشم‌ها و عینک‌ها برادر و سطح گرد ساعت دیواری شکل صورت انسان بود.

هر دانه‌ی نخودفرنگی در کاسه‌ات شخصیتی متفاوت داشت و نرده‌های جلوی ماشین والدینت دهانی خندان بودند.

لی ملون با روش کوشش و خطا به این نتیجه رسید که عبارت «زهر مار» بیش از همه قورباغه‌ها را می‌ترساند. بنابراین دیگر به جای اینکه فحش‌های خسته‌کننده به زبان بیاورد، فقط داد می‌زد: «زهر مار»، آن هم با بلندترین صدایی که در شب‌های بیگ‌سور داشت.

موش وصله‌ی ناجوری به خانه نیست، ولی موش‌خرما هست.
خانه را توی دستشان می‌گیرند. این است که من اینجام.
دارم خانه را پس می‌گیرم. دوباره مالکش می‌شوم. این قدر اینجا می‌ایستم تا دوباره اوضاع عادی شود، تا وقتی با خیال راحت بتوانم بخوانم، نه این که حواسم به سر و صداها پرت شود یا هر بار که می‌روم سر کتری، یاد رفیق مرحوم‌مان بیفتم که کف زمین افتاده بود!

از اینکه مقلد هستیم نباید چندان گله مند باشیم. بازیگری حرفه‌ی شریفی است. اگر لااقل مقلدهای خوبی بودیم، دست‌کم دنیا شناختی از سبک پیدا می‌کرد. ما واخورده‌ایم . . . فقط همین.

الیوایای خوشگل و سهل‌گیر، همسر یکی از مأموران دولت بریتانیا در هند است. پنجاه سال بعد زن دیگری به هند می‌رود تا در یابد الیویا در کجا به خطا رفته است و چرا نام بردنش در محفل خانوادگی ممنوع است. آیا این زن مثل الیویا عمل می‌کند یا در آینه‌ی تجربه‌هایش از سرزمین شگفت هند، درسی ژرف‌تر و اسرارآمیزتر نهفته است؟

با اتوبوس به بخش خیریه‌ی بیمارستان می‌رفتم و همان‌طوری هم بر می‌گشتم. بچه‌های توی اتوبوس به من خیره می‌شدند و از مادرشون می‌پرسیدند: “اون آقاهه چشه؟ مامان، چه بلایی سر صورت اون آقاهه اومده؟ .” و مادرشان هم ساکتشان می‌کرد، هیشششششش! آن “هیشششششش” از هر توهینی بدتر بود!