ادبیات امروز

نمی‌ایستم. امشب جنگ است، امشب ضیافت گرگ‌هاست و هیچ‌کس نمی‌تواند از من در برابر این سگ‌های شکاری محافظت کند. بین خودروها زیگزاگی می‌روم، از پشت شیشه‌ها صورت‌های مات و مبهوت را می‌بینم، آدم‌هایی که بین تخته سنگ‌ها قایم شده‌اند.

من نمی‌ایستم. به سمت دریایی می‌دوم که مرا به اینجا آورده.

نائوکو ساعت شش و سی و چهار دقیقه‌ی بعدازظهر از کنار اتومبیل پارک شده‌ی سفیدرنگی می‌گذرد، بی آنکه سایه‌ی دو نفر را داخل آن ببیند. یکی از آنها از پنجره‌ای که شیشه‌اش پایین آمده صدایش می‌زند و سؤالی می‌کند،‌ در حالی که نفر دوم بی‌صدا و عبوس مثل نینجاها از ماشین پیاده می‌شود.

لی ملون با روش کوشش و خطا به این نتیجه رسید که عبارت «زهر مار» بیش از همه قورباغه‌ها را می‌ترساند. بنابراین دیگر به جای اینکه فحش‌های خسته‌کننده به زبان بیاورید، فقط داد می‌زد: «زهر مار»، آن هم با بلندترین صدایی که در شب‌های بیگ‌سور داشت.

موش وصله‌ی ناجوری به خانه نیست، ولی موش‌خرما هست.
خانه را توی دستشان می‌گیرند. این است که من اینجام.
دارم خانه را پس می‌گیرم. دوباره مالکش می‌شوم. این قدر اینجا می‌ایستم تا دوباره اوضاع عادی شود، تا وقتی با خیال راحت بتوانم بخوانم، نه این که حواسم به سر و صداها پرت شود یا هر بار که می‌روم سر کتری، یاد رفیق مرحوم‌مان بیفتم که کف زمین افتاده بود!

از اینکه مقلد هستیم نباید چندان گله مند باشیم. بازیگری حرفه‌ی شریفی است. اگر لااقل مقلدهای خوبی بودیم، دست‌کم دنیا شناختی از سبک پیدا می‌کرد. ما واخورده‌ایم . . . فقط همین.

الیوایای خوشگل و سهل‌گیر، همسر یکی از مأموران دولت بریتانیا در هند است. پنجاه سال بعد زن دیگری به هند می‌رود تا در یابد الیویا در کجا به خطا رفته است و چرا نام بردنش در محفل خانوادگی ممنوع است. آیا این زن مثل الیویا عمل می‌کند یا در آینه‌ی تجربه‌هایش از سرزمین شگفت هند، درسی ژرف‌تر و اسرارآمیزتر نهفته است؟

حالا که توی در و دشت رانندگی می‌کنم، هنوز چیزهایی را می‌بینم که مرا یاد هِیلشَم می‌اندازد.

شاید از کنج مزرعه‌ای مه‌آلود بگذرم یا قسمتی از خانه‌ی بزرگی را همچنان که از دامنه‌ی تپه‌ای پایین می‌آیم، یا حتی دسته‌ای سپیدار را با ترتیب خاصی در کمرکش تپه‌ای ببینم و با خود بگویم: «شاید همین باشد! پیدایش کردم!»

پرونِک به خواسته‌ی قلبی‌اش اعتراف کرده بود که دلش می‌خواهد معلم موسیقی شود، ایده‌ای الکی که فقط برای این پیش کشیده بودش که پدر و مادرش را از نگرانی نجات بدهد و سرش به نقشه‌های واقعی‌خودش گرم باشد و مهم‌ترین نکته‌اش هم این بود که از میرزا جدا نشود.

لوری قوانین خاص خود را در جهانی داستانی‌اش برقرار می‌کند و شخصیت‌هایش هم آن را رعایت می‌کنند، سپس خیالات خواننده به پرواز در می‌آید.