ارنست همینگوی

حالا به مرگ اهمیت نمی‌داد. همیشه از درد هراس داشت. او هم به اندازه‌ی هر کس دیگری طاقت درد را داشت،‌اما وقتی طولانی می‌شد کم می‌آورد،‌ ولی حالا با چیزی درگیر بود که سخت هراس‌انگیز می‌نمود و درست همان لحظه که حس کرد از پا در آمده، دردش تمام شده بود.

فکر کرد: «کاش همه‌ی این‌ها یک خواب بود و هیچ‌وقت این ماهی را نگرفته بودم و الان توی بسترم بودم و داشتم روزنامه می‌خواندم.»
با خود گفت: «ولی انسان برای شکست آفریده نشده.»
رمان پیرمرد و دریا به گفته‌ی خود همینگوی عصاره‌ی همه‌ی زندگی و هنر اوست، اثری سمبولیک و چندلایه که در عین سادگی و صراحت و ایجاز، سرشار از ناگفته‌هاست. برخی از منتقدان، این رمان را هنرمندانه‌ترین اثر او می‌دانند.

چند گاو خود را به ازدحام مردمی می‌رساندند که وارد میدان می‌شدند. گاوهایی سنگین و لخت با پهلوهای گلی یورتمه می‌رفتند و شاخ‌های تیزشان رو به پایین بود. یکی از گاوها با شاخ‌هایش مردی را به هوا بلند کرد. جمعیت بیرون از بالکن‌های استادیوم در ازدحام گیر افتادند. فریادی بلند شد و بعد یکی دیگر…
رمان زیر آفتاب هیچ‌چیز تازه نیست به سرعت الگوی دانشجویان دختر و پسر آمریکایی شد. آن‌ها سعی می‌کردند به شیوه‌ی جیک بارنز، قهرمان داستان که در واقع چهره‌ی همینگوی بود، با لحنی خشن، شکیبا و موجز حرف بزنند.

تو زیاد آدم می‌کشی؟ اول وردستش‌ رو کشتی حالا می‌خوای خود کاپیتان‌ رو بکشی؟

اونوقت کی می‌خواد ما رو برسونه آن طرف؟