بزرگسال – پرفروش

توروسوف نمی‌فهمید که همکارش شوخی می‌کند یا جدی حرف می‌زند. محموله را دو روز تمام رها کنند و از قطاری بیرون بروند که ممکن است هر لحظه به حرکت در‌آید و آن‌ها را وسط برف و زمستان سیبری جا بگذارد؟

خانم نویسنده‌ی ایرلندی همسرش را رها می‌کند و با تور کتاب‌خوانی از ایرلند عازم کانادا و آمریکا می‌شود. او در طول سفر، زندگی گذشته‌ی خود و روابط عاطفی با پدر و همسر سابقش را مرور می‌کند. علاوه بر این‌ها، وقایعی ذهن او را درگیر می‌کنند، از جمله قتل زنی در هتل محل اقامتش، آشنایی و ملاقاتش با جورج و داستان عشق نافرجام دانکن و مگان که از خلال این روایت‌ها درونیات شخصیت زن داستان برملا می‌شود.

موش وصله‌ی ناجوری به خانه نیست، ولی موش‌خرما هست.
خانه را توی دستشان می‌گیرند. این است که من اینجام.
دارم خانه را پس می‌گیرم. دوباره مالکش می‌شوم. این قدر اینجا می‌ایستم تا دوباره اوضاع عادی شود، تا وقتی با خیال راحت بتوانم بخوانم، نه این که حواسم به سر و صداها پرت شود یا هر بار که می‌روم سر کتری، یاد رفیق مرحوم‌مان بیفتم که کف زمین افتاده بود!

نویسنده‌ای سوئیسی در کتابخانه‌ی ملی شیکاگو با اگنس آشنا می‌شود:
دانشجوی فیزیک و زنی بسیار حساس.
اگنس از نویسنده می‌خواهد تا رمانی درباره‌ی او بنویسد. زن مانند مدلی می‌نشیند و مرد می‌نویسد؛ ابتدا از سر تفریح و بعد انگار که سرنوشت بخواهد، تخیل مرد آغاز می‌شود تا واقعیت را دگرگون کند…

رستم نکره بعد از پانزده سال هنوز دیوانه‌وار به سودابه عشق می‌ورزد. این دیو دلباخته از کارآگاهی می‌خواهد که دلبرش را پیدا کند.

کارآگاه نیز درگیر ماجراهایی می‌شود آمیخته با دلهره، دسیسه، هویت‌های جعلی و مرگ مشکوک. و سودابه زن زیبا و مرموز، همچنان سایه‌وار می‌گریزد.

حدسم راجع به خانه‌ی واقع در آموندسن درست بود. من را برای شام برد همان جا. یک روز در راهرو به هم برخوردیم، ظاهراً من را که دید، همان لحظه تصمیم گرفت دعوتم کند به شام. لابد یادش افتاده بود به من قول داده راجع به برنامه‌ی تدریس صحبت کنیم.

استلا زنی خانواده‌دوست و اهل مطالعه با همسر و فرزندش در حومه شهر زندگی می‌کند. مردی ناشناس مزاحم زندگی اش می‌شود و حالا زندگی زن به کابوس بدل شده است . نویسنده با تصویرهایی زیبا و گیج‌کننده، شروع و ادامه‌ی روند عاشقی را حکایت می‌کند.

خرمگس جور دیگری حرف می‌زد. مثلاً می‌گفتیم: «شاید ترتیبش را داده‌اند.» ولی او گفت:« فکر نمی‌کنم به قتل رسیده باشد.»

اشکی پرسید: « هیچ وقت مرده دیده بودی؟»

گفتم:«آره.» با اینکه مطمئن نبودم.

خرمگس پرسید:«تا حالا به مرده دست زده‌ای؟»

پرسیدم: « تو زده‌ای؟»

خرمگس به جسد نزدیک‌تر شد. چمباتمه زد و دستی به پیشانی کثیف کانتری کلاب زد.

نمی‌ایستم. امشب جنگ است، امشب ضیافت گرگ‌هاست و هیچ‌کس نمی‌تواند از من در برابر این سگ‌های شکاری محافظت کند. بین خودروها زیگزاگی می‌روم، از پشت شیشه‌ها صورت‌های مات و مبهوت را می‌بینم، آدم‌هایی که بین تخته سنگ‌ها قایم شده‌اند.

من نمی‌ایستم. به سمت دریایی می‌دوم که مرا به اینجا آورده.

ورنون گرگوری با بی‌گناهی ذاتی‌اش و با طنزی شیرین و نگاهی گستاخانه، زندانیان بند اعدامی را انسان‌هایی محترم جلوه می‌دهد و با همیاری قهرمان‌های داستان، آثار کلاسیک آمریکا را تداعی می‌کند: روایت ورنون یادآور ناتوردشت است و فراز و نشیب زندگی‌اش نه تنها از او هاکلبری‌فینی امروزی می‌سازد، بلکه طغیانگری هم نسلِ اِمینم را نیز مجسم می‌کند.

شخصیت‌های رمان تراتوم بازیگر، سرباز، خرگوش و مادربزرگ زمان و مکان متعارف را گم کرده و در جهانی پر آشوب به جست و جوی پیوندهای خود با حقیقت برآمده‌اند.

پدر ویتو کورلئونه با شخصی در دهکده درگیر می‌شود و آن شخص به مافیا شکایت می‌برد. پدر حاضر به زانو زدن در مقابل کدخدای محلی مافیا نمی‌شود و او را در حضور مردم به قتل می‌رساند.

یک هفته بعد نیز جسد خودش را پیدا می‌کنند، تفنگچیان مافیا به دنبال ویتوی جوان به پرس‌وجو می‌افتند؛ چرا که احتمال می‌دهند ویتو بعدها به خوانخواهی پدر برخیزد. اقوام ویتوی دوازده ساله نیز او را مخفیانه به آمریکا می‌فرستند.

همه‌ی‌ داستان‌‌نویسان‌ و نیز همه‌ی‌ جبهه‌‌رفته‌ها حق‌ دارند که‌ از جنگ‌ بنویسند. با این‌ همه‌، آن‌که‌ هم‌ داستان‌نوسی‌ را بلد است‌ و هم‌ خاطره‌ و درد جنگ‌ را به‌ غنیمت‌ آورده‌ است‌، برای‌ آفرینش‌ ادبیات‌ جنگ‌ اهلیت‌ بیش‌تری‌ دارد.

احمد دهقان‌ یکی‌ از این‌ شمار است‌. رمان‌ سفر به‌ گرای‌ ۲۷۰ درجه‌ (۱۳۷۵) یکی‌ از آثاری‌ بود که‌ جایزه‌ی‌ ۲۰ سال‌ داستان‌نویسی‌ پس‌ از انقلاب‌ را از آن‌ خود کرد. من‌ قاتل‌ پسرتان‌ هستم‌ نیز، روایت‌های‌ نویسنده‌ از روزگار دلاوری‌ها و مظلومیت‌های‌ هم‌رزمان‌ اوست‌.

واقعه‌ای تاریخی در سال‌های اخیر پس‌زمینه‌ی داستان پاگرد است.

عده‌ای در حال فرار از خشونت‌های خیابانی به خانه‌ای نزدیک دانشگاه پناه می‌برند و با خلق‌و‌خوی خاص خود اجتماعی کوچک را تشکیل می‌دهند. سپس با شخصیت و جهان‌بینی هر یک از این افراد همراه می‌شویم و نویسنده با مرور حال و گذشته‌ی آن‌ها بخشی از تاریخ معاصر ایران و شرایط زمانه را به تصویر می‌کشد.

فکر کرد: «کاش همه‌ی این‌ها یک خواب بود و هیچ‌وقت این ماهی را نگرفته بودم و الان توی بسترم بودم و داشتم روزنامه می‌خواندم.»
با خود گفت: «ولی انسان برای شکست آفریده نشده.»
رمان پیرمرد و دریا به گفته‌ی خود همینگوی عصاره‌ی همه‌ی زندگی و هنر اوست، اثری سمبولیک و چندلایه که در عین سادگی و صراحت و ایجاز، سرشار از ناگفته‌هاست. برخی از منتقدان، این رمان را هنرمندانه‌ترین اثر او می‌دانند.