بزرگسال – تازه‌ها

کاندید پرسید: «حقیقت دارد که مردم همیشه در پاریس خندان‌اند؟»

کشیش پاسخ گفت: «بله،‌ اما از روی دلخوری و عصبانیت؛ چون مردم با قهقهه‌های بلند از همه چیز می‌نالند. اینجا حتی نفرت‌انگیزترین کارها را با خنده انجام می‌دهند.»

خودم را مانند تبهکاری یافتم که به سبب دزدی تکه نانی محاکمه‌اش کنند،‌ حال آنکه او مرتکب قتل شده باشد.

احساسی بود نفرت‌انگیز و ناجور،‌ اما قوی و به شدت گیرا که مرا محکم‌تر از دیگر اندیشه‌ها به راز و گناهم گره می‌زد. فکر کردم شاید اکنون دیگر کرومر نزد پاسبان رفته و مرا لو داده باشد و در همان حال که اینجا مرا به چشم بچه‌ای کوچک می‎نگرند،‌ توفان بر فراز سرم در حال تکوین باشد.

نائوکو ساعت شش و سی و چهار دقیقه‌ی بعدازظهر از کنار اتومبیل پارک شده‌ی سفیدرنگی می‌گذرد، بی آنکه سایه‌ی دو نفر را داخل آن ببیند. یکی از آنها از پنجره‌ای که شیشه‌اش پایین آمده صدایش می‌زند و سؤالی می‌کند،‌ در حالی که نفر دوم بی‌صدا و عبوس مثل نینجاها از ماشین پیاده می‌شود.

سرجوخه‌ی مقرراتی در مقابل آن زیبایی آرامش‌بخش پایش لرزید. او که پشت تیره‌پوستان را با شلاق دریده بود،‌ او که شجاعت و طمع‌کاری‌اش نسلی نو در کالیفرنیا پدید آورده بود، آن مرد ریشو، آن حامل بی‌رحم تمدن از زین به پایین لغزید، کلاهخود پولادین از سر برداشت. زیر لب گفت: «ای مریم مقدس،‌اینجا دشت سرسبز بهشتی است که پروردگارمان وعده داده.»

در مغازه هیچ‌وقت کسی جلوی هاک‌شاو درباره‌ی این دختره، سوزان حرفی نمی‌زد. قشنگ صبر می‌کردند آنجا نباشد بعد حرف را شروع کنند،‌ مثلاً برود برای ناهار یا به یکی از مرخصی‌های دوهفته‌ای‌اش در ماه آوریل که بالاخره کسی سر در نیاورد کجا و چرا می‌رفت و کی را می‌دید.

دین واشنگتن که همیشه مشت‌هایی آماده‌ برای کتک‌زدن دارد با یک اخطار دیگر از مدرسه اخراج می‌شود، اما آشنایی او با بیلی دی فرصتی دوباره است برای نجات از این وضعیت بحرانی.

دوستی ناخواسته و غیرمعمول دین و بیلی دی، که شخصیتی خاص دارد و در پی یافتن پدرش است، دین را درگیر ماجراهایی می‌کند که پرده از اسرار زیادی برمی‌دارد.

در رمان شیاد وکیلی سیاه‌پوست به پولشویی متهم و ده سال روانه‌ی زندان شده است، اما ماده‌ی ۳۵ قانون جزایی را خوب می‌شناسد: هر زندانی اگر یک قاتل خطرناک را لو بدهد بخشیده خواهد شد!

چاکالتانا، دادستان منطقه، قصد دارد معمای جسدی را که سوزانده شده است حل کند. او از قوت گرفتن مجدد گروه چریک‎های «راه درخشان» در هراس است، اما مقامات شهر به دلایلی خواهان سرپوش گذاشتن بر کل ماجرا هستند. او از پا نمی‌نشیند و در طول تحقیقات خود شاهد عمق بی‌عدالتی، فساد و سرکوب در جامعه‌ای است که روزی به کارآمدی نظام و قوانین حاکم بر آن ایمان داشت.
این رمان از زبان اصلی، اسپانیایی، به فارسی ترجمه شده است.

گفت: «ببینم، اگه یه شب آخرهای شب تو یه اتوبان در حال رانندگی باشید و یه مرتبه ببینید دو تا یخچال دارن از وسط اتوبان رد می‌شن، چی فکر می‌کنید؟»
پرسیدم: «دو تا چی از اتوبان رد می‌شن؟!»
گفت: «درست شنیدید…»

از اینکه مقلد هستیم نباید چندان گله مند باشیم. بازیگری حرفه‌ی شریفی است. اگر لااقل مقلدهای خوبی بودیم، دست‌کم دنیا شناختی از سبک پیدا می‌کرد. ما واخورده‌ایم . . . فقط همین.

الیوایای خوشگل و سهل‌گیر، همسر یکی از مأموران دولت بریتانیا در هند است. پنجاه سال بعد زن دیگری به هند می‌رود تا در یابد الیویا در کجا به خطا رفته است و چرا نام بردنش در محفل خانوادگی ممنوع است. آیا این زن مثل الیویا عمل می‌کند یا در آینه‌ی تجربه‌هایش از سرزمین شگفت هند، درسی ژرف‌تر و اسرارآمیزتر نهفته است؟

واقعه‌ای تاریخی در سال‌های اخیر پس‌زمینه‌ی داستان پاگرد است.

عده‌ای در حال فرار از خشونت‌های خیابانی به خانه‌ای نزدیک دانشگاه پناه می‌برند و با خلق‌و‌خوی خاص خود اجتماعی کوچک را تشکیل می‌دهند. سپس با شخصیت و جهان‌بینی هر یک از این افراد همراه می‌شویم و نویسنده با مرور حال و گذشته‌ی آن‌ها بخشی از تاریخ معاصر ایران و شرایط زمانه را به تصویر می‌کشد.

آه، مشکل همین جاست! در نگاه یک متخصص، این جنازه با قدرت و وضوح نشان می‌دهد که به روشی طبیعی، در پی یک حمله‌ی قلبی مرده است. همه‌ی ظواهر، اسب‌ها، سوء‌نیت، ترس و پنهان‌کاری خبر از چیزی مشکوک می‌دادند اما جنازه، رو به سقف، اعلام می‌کرد: “من از یک حمله‌ی قلبی مرده‌ام!”

تو دیگه بچه نیستی. الان جنگ است. روس‌ها دشمن ما هستند. خودت هم حداکثر تا دو سال دیگر سرباز می‌شوی. آن وقت مجبوری دشمن را بکشی. اگر تو نکشی، دشمن تو را می‌کشد.

فرصتی شده که بتوانی تمرین کنی. بالاخره هر سربازی مجبور است آدم بکشد. برای همین هر چه زودتر آدم بکشی، برات بهتر است، چون بعدش دیگه به کشتن عادت می‌کنی!

حالا که توی در و دشت رانندگی می‌کنم، هنوز چیزهایی را می‌بینم که مرا یاد هِیلشَم می‌اندازد.

شاید از کنج مزرعه‌ای مه‌آلود بگذرم یا قسمتی از خانه‌ی بزرگی را همچنان که از دامنه‌ی تپه‌ای پایین می‌آیم، یا حتی دسته‌ای سپیدار را با ترتیب خاصی در کمرکش تپه‌ای ببینم و با خود بگویم: «شاید همین باشد! پیدایش کردم!»

حالا به مرگ اهمیت نمی‌داد. همیشه از درد هراس داشت. او هم به اندازه‌ی هر کس دیگری طاقت درد را داشت،‌اما وقتی طولانی می‌شد کم می‌آورد،‌ ولی حالا با چیزی درگیر بود که سخت هراس‌انگیز می‌نمود و درست همان لحظه که حس کرد از پا در آمده، دردش تمام شده بود.

تمام چیزهایی که جای‌شان خالی است منتخبی از ۱۲ داستان کوتاه از پتر اشتام است.

برای باز کردن گره کور این احساسات سرکوب‌شده، کشتی خالی شخصیتم را با خیال و آرزو پر می‌کردم تا در دریای بی‌معنایی واژگون نشود. مثل همه‌ی آمریکایی‌ها آرزویم پول درآوردن و کسب و کار بود.

این‌ها و آرزوهایی دور و دراز…