بزرگسال – تازه‌ها

دویست هزار دلاره!‌ تقریبا باید سه سال کار کنم تا این پول رو دربیارم و تازه وقتی دولت و بانک‌ها مالیات خودشون رو بردارند دیگه تقریبا چیزی باقی نمی‌مونه. اما با این پول می‌تونیم دلگرم باشیم. این چیزیه که همش دارم بهش فکر می کنم. ما… می‌تونیم… دلگرم باشیم!

آنا آر کادیونا،‌ متوجه نیستید که از دست دادن قوه‌ی تعقل امتیازی است مخصوص برگزیدگان؛ پاداشی است برای خواص، در حالی که ما عاقلان داریم بابت چیزی مکافات پس می‌دهیم. و مهم‌تر از همه آنکه کسی نیست از او بپرسیم بابت چه؟

متوجهید که… در منطقه‌ی ما مدام شلیک می‌کنند. از یک طرف اوکراینی‌ها و از طرف دیگر روس‌ها!

جوانک مصاحبه را قطع کرد:‌ «کات! کات! این‌طوری نمی‌شود! حرفتان راتکرار کنید،‌فقط بدون کلمه‌ی روس‌ها. روس‌ها را از کجا در آوردید؟»

سرگئیچ متزلزل تکرار کرد:‌ «از یک طرف اوکراینی‌ها و از طرف دیگر… از سمت کاروسلینو: جدایی‌طلب‌ها…»

نیوبرمن، مینه‌سوتا، ۱۹۶۱. پسرکی بی‌آزار با قطار تصادف می‌کند و می‌میرد و همین مرگ سرآغاز تابستانی داغ و دردناک می‌شود. اکنون فرانک از تابستانی می‌گوید که مرگ به شکل‌های مختلف به شهرشان سر می‌زند؛ تصادف، مرگ طبیعی، خودکشی و سرآخر، قتل.

نمی‌دانم چرا مفقود شدن به یکی از خصلت‌های خانوادگی ما تبدیل شده. بی آنکه خودمان بدانیم گم و گور می‌شویم. مثل خال هاشمی بر پشت لب یا پوست سر که ارثی است، بی شک مفقودی یک ژن فعال در خانواده‌ی ماست.

خودم را مانند تبهکاری یافتم که به سبب دزدی تکه نانی محاکمه‌اش کنند،‌ حال آنکه او مرتکب قتل شده باشد.

احساسی بود نفرت‌انگیز و ناجور،‌ اما قوی و به شدت گیرا که مرا محکم‌تر از دیگر اندیشه‌ها به راز و گناهم گره می‌زد. فکر کردم شاید اکنون دیگر کرومر نزد پاسبان رفته و مرا لو داده باشد و در همان حال که اینجا مرا به چشم بچه‌ای کوچک می‎نگرند،‌ توفان بر فراز سرم در حال تکوین باشد.

نائوکو ساعت شش و سی و چهار دقیقه‌ی بعدازظهر از کنار اتومبیل پارک شده‌ی سفیدرنگی می‌گذرد، بی آنکه سایه‌ی دو نفر را داخل آن ببیند. یکی از آنها از پنجره‌ای که شیشه‌اش پایین آمده صدایش می‌زند و سؤالی می‌کند،‌ در حالی که نفر دوم بی‌صدا و عبوس مثل نینجاها از ماشین پیاده می‌شود.

سرجوخه‌ی مقرراتی در مقابل آن زیبایی آرامش‌بخش پایش لرزید. او که پشت تیره‌پوستان را با شلاق دریده بود،‌ او که شجاعت و طمع‌کاری‌اش نسلی نو در کالیفرنیا پدید آورده بود، آن مرد ریشو، آن حامل بی‌رحم تمدن از زین به پایین لغزید، کلاهخود پولادین از سر برداشت. زیر لب گفت: «ای مریم مقدس،‌اینجا دشت سرسبز بهشتی است که پروردگارمان وعده داده.»

در مغازه هیچ‌وقت کسی جلوی هاک‌شاو درباره‌ی این دختره، سوزان حرفی نمی‌زد. قشنگ صبر می‌کردند آنجا نباشد بعد حرف را شروع کنند،‌ مثلاً برود برای ناهار یا به یکی از مرخصی‌های دوهفته‌ای‌اش در ماه آوریل که بالاخره کسی سر در نیاورد کجا و چرا می‌رفت و کی را می‌دید.

دین واشنگتن که همیشه مشت‌هایی آماده‌ برای کتک‌زدن دارد با یک اخطار دیگر از مدرسه اخراج می‌شود، اما آشنایی او با بیلی دی فرصتی دوباره است برای نجات از این وضعیت بحرانی.

دوستی ناخواسته و غیرمعمول دین و بیلی دی، که شخصیتی خاص دارد و در پی یافتن پدرش است، دین را درگیر ماجراهایی می‌کند که پرده از اسرار زیادی برمی‌دارد.

نخست، همه چیز زنده بود. کوچک‌ترین اشیا قلب تپنده و حتی ابرها نام داشتند.

قیچی‌ها راه می‌رفتند، تلفن‌ها و کتری‌ها پسر‌عمو بودند و چشم‌ها و عینک‌ها برادر و سطح گرد ساعت دیواری شکل صورت انسان بود.

هر دانه‌ی نخودفرنگی در کاسه‌ات شخصیتی متفاوت داشت و نرده‌های جلوی ماشین والدینت دهانی خندان بودند.

در رمان شیاد وکیلی سیاه‌پوست به پولشویی متهم و ده سال روانه‌ی زندان شده است، اما ماده‌ی ۳۵ قانون جزایی را خوب می‌شناسد: هر زندانی اگر یک قاتل خطرناک را لو بدهد بخشیده خواهد شد!

چاکالتانا، دادستان منطقه، قصد دارد معمای جسدی را که سوزانده شده است حل کند. او از قوت گرفتن مجدد گروه چریک‎های «راه درخشان» در هراس است، اما مقامات شهر به دلایلی خواهان سرپوش گذاشتن بر کل ماجرا هستند. او از پا نمی‌نشیند و در طول تحقیقات خود شاهد عمق بی‌عدالتی، فساد و سرکوب در جامعه‌ای است که روزی به کارآمدی نظام و قوانین حاکم بر آن ایمان داشت.
این رمان از زبان اصلی، اسپانیایی، به فارسی ترجمه شده است.

گفت: «ببینم، اگه یه شب آخرهای شب تو یه اتوبان در حال رانندگی باشید و یه مرتبه ببینید دو تا یخچال دارن از وسط اتوبان رد می‌شن، چی فکر می‌کنید؟»
پرسیدم: «دو تا چی از اتوبان رد می‌شن؟!»
گفت: «درست شنیدید…»

از اینکه مقلد هستیم نباید چندان گله مند باشیم. بازیگری حرفه‌ی شریفی است. اگر لااقل مقلدهای خوبی بودیم، دست‌کم دنیا شناختی از سبک پیدا می‌کرد. ما واخورده‌ایم . . . فقط همین.

الیوایای خوشگل و سهل‌گیر، همسر یکی از مأموران دولت بریتانیا در هند است. پنجاه سال بعد زن دیگری به هند می‌رود تا در یابد الیویا در کجا به خطا رفته است و چرا نام بردنش در محفل خانوادگی ممنوع است. آیا این زن مثل الیویا عمل می‌کند یا در آینه‌ی تجربه‌هایش از سرزمین شگفت هند، درسی ژرف‌تر و اسرارآمیزتر نهفته است؟

واقعه‌ای تاریخی در سال‌های اخیر پس‌زمینه‌ی داستان پاگرد است.

عده‌ای در حال فرار از خشونت‌های خیابانی به خانه‌ای نزدیک دانشگاه پناه می‌برند و با خلق‌و‌خوی خاص خود اجتماعی کوچک را تشکیل می‌دهند. سپس با شخصیت و جهان‌بینی هر یک از این افراد همراه می‌شویم و نویسنده با مرور حال و گذشته‌ی آن‌ها بخشی از تاریخ معاصر ایران و شرایط زمانه را به تصویر می‌کشد.

آه، مشکل همین جاست! در نگاه یک متخصص، این جنازه با قدرت و وضوح نشان می‌دهد که به روشی طبیعی، در پی یک حمله‌ی قلبی مرده است. همه‌ی ظواهر، اسب‌ها، سوء‌نیت، ترس و پنهان‌کاری خبر از چیزی مشکوک می‌دادند اما جنازه، رو به سقف، اعلام می‌کرد: “من از یک حمله‌ی قلبی مرده‌ام!”

تو دیگه بچه نیستی. الان جنگ است. روس‌ها دشمن ما هستند. خودت هم حداکثر تا دو سال دیگر سرباز می‌شوی. آن وقت مجبوری دشمن را بکشی. اگر تو نکشی، دشمن تو را می‌کشد.

فرصتی شده که بتوانی تمرین کنی. بالاخره هر سربازی مجبور است آدم بکشد. برای همین هر چه زودتر آدم بکشی، برات بهتر است، چون بعدش دیگه به کشتن عادت می‌کنی!

حالا که توی در و دشت رانندگی می‌کنم، هنوز چیزهایی را می‌بینم که مرا یاد هِیلشَم می‌اندازد.

شاید از کنج مزرعه‌ای مه‌آلود بگذرم یا قسمتی از خانه‌ی بزرگی را همچنان که از دامنه‌ی تپه‌ای پایین می‌آیم، یا حتی دسته‌ای سپیدار را با ترتیب خاصی در کمرکش تپه‌ای ببینم و با خود بگویم: «شاید همین باشد! پیدایش کردم!»